viernes, 13 de febrero de 2009

Soy periodista!!! Y me encanta serlo...

Algún día os hablaré de mi trabajo, de mi profesión, de mi vocación, de mi hobbie más querido en esta vida...
En 20 años no he dejado de trabajar, nadie me lo ha impedido... sólo el maldito cáncer! Pero lo voy a superar, voy a curarme... Y volveré a ser yo!
Hoy sólo os muestro una parte ínfima de mis trabajos iniciales ante las cámaras, realizado en Catalunya. Lamento los que no lo entendáis, pero creo que es de fácil comprensión...
El siguiente vídeo es una muestra de un programa titulado"Los Remedios de la abuela".

15 comentarios:

Amparo dijo...

Te he encontrado a través del bloc de mi amiga Eva. Hoy hace una semana de mi primera quimio y seguir la evolución de las tuyas me ha servido para saber que no estoy sola.
Mucho ánimo, valiente.

angels blog dijo...

Hola Dulós,

Ja he posat una miqueta d'explicació de les proves en el meu blog.

Perdona, per no dir rés abans, peró ara estic una miqueta mes desconectada, encara que us segueixo a tots.

Les meves proves han anat totes molt bé i jo em sento molt bé.

La quimio es el pitjor, peró pensa que es temporal. Ja mateix ho veuràs com una cosa passada.

¡Ah! ¡Molt bó el remei de l'àvia!

Molts ànims y molta força.

Un petó,

Àngels.

Inma dijo...

Hasta diría que te reconozco de antes, será que te aprecio tanto que me parece que te conozco desde siempre…

Hoy he estado con una amiga que tiene tu mismo problema, me ha contado que ella ha seguido todos los consejos que le han dado sin explicación científica.
Te lo cuento por si a alguien le vale.

Dice que cuando le ponen ese liquido rojo, mientras, se toma, chupa y pasa por su boca un polo de hielo y con esa receta no le salen pupitas en la boca.
Ella con esa receta no ha sufrido esos efectos secundarios.

No se si me he explicado bien. Sé que muchas mujeres te siguen aunque no escriban y posiblemente les puede valer.

Besos, abrazos, caricias y millones de biquiños.

Anónimo dijo...

Hola Dúlos. Te entiendo, y no te imaginas cuanto, cuando describes tu trabajo como casi todo en tu vida. A mí me pasa lo mismo. Es más yo digo que mi vida gira alrededor de mí trabajo. Hace casi 24 años que vivo de el y lo e convertido en una filosofia de vida. Me dedico a endulzar la vida a los demas, soy pastelero en un pueblo de Valladolid, aunque nací y viví 20 años en un pueblo de Barcelona. Eso, que tenemos la misma edad, son cosas que tenemos en común. Otro día más. Mucho ánimo y un abrazo. Juanjo

penélope dijo...

Hola Dulós, te llamas igual que mi mejor amiga catalana...aunque yo le digo Lola (a ella le gusta). No hablo catalán, pero me gusta y cada vez lo entiendo mejor...así que más o menos comprendí tu video...
Que vivaracha se te ve...me gusta!!!
Que delicia va a ser cuando vuelvas a trabajar....y cuando leamos en tu blog tu primer día, después de todo este proceso por el que estás pasando.
Eres un verdadero SOL...

Besos con aires del sur

Flor dijo...

Qué buenos los consejos!!!

Con el vinagre no me animaría, a més a més, l'olor no m'agrada gens, pero el truco de la llet amb el suc de pastanaga: genial!!

Quina barreja de llengües!!

Sales muy guapa y me ha encantado escucharte.
Un besito.

@Intimä dijo...

Una periodista molt bona :-)
Un besito y sigue mostrándonos remedios de la abuela.
Cuidate Dulós, un besito
Carpe Diem

Isangel dijo...

Bueno...bueno... ha sido una pasada verte "en directo",jeje.
Si te soy sincera esperaba que fueras asi, esta claro que si al descubrir tu blog y leer tu primera sesion de quimio ya me pareciste una persona llena de vida y de alegria, hoy al verte en este video me reafirmo aun mas.
Por otra parte, felicitarte porque estas genial, estas guapa, brillante, espontanea, natural... vamos.. que yo porque ya no voy a la playa a broncearme.. que sino.... jjeje.

Un abrazo guapa y espero seguir viendo y conociendo algo mas de tu gran pasión.


Isangel

Unknown dijo...

Querida Dulós, no debes sentirte culpable por la muerte de tu hermanito de tres añitos cuando tú solo tenías once.
De verdad te lo digo, ese sentimiento de culpa no debe seguirte durante toda tu vida. Tú,tan solo lo cuidabas y lo protegías. Pero por favor no te sientas culpable... Es más, yo creo que hasta el mismo Dios llora de emoción, cuando alguien tan pequeñito, como tu hermanito, se va de este mundo.
Lo que a veces creo, es que en el momento que tu hermanito falleció, en ese preciso instante, hacía falta un ángel en el cielo... Y Dios pensó en tu hermanito, porque tu hermanito era bueno. pero por favor quítate de la cabeza tu sentimiento de culpa, por favor.

Ahora tu hermanito está cuidando de alguien, desde el cielo, en forma de ángel de la Guarda, como también lo hace mi padre desde el momento que falleció, hace ya muchos años... Mas de 35 años...
Desde entonces quedé yo huérfano de padre.
Algo que me llena de orgullo es que todo el mundo que conoció a mi padre me dicen que soy su viva imagen algo que me satisface muchísimo......
En fín Dulós cuídate, vale
UN beso sincero de paz
Llluis

Anónimo dijo...

Hola Dulos, per descontat que no has deixat de treballar, que es aquest bloc?, periodisme, periodisme intim i intens.

No tinc activat l'aplicació de blocs favorits, si vols pots ficar el teu e-mail i t'arrivaran totes les meues actualitzacion.

Un bes.

Mª Angeles

angels blog dijo...

Hola Dulós,

Sí que tornaré a la meva feina, si m'ho permeten d'aquí a tres setmanes (espero), que es el que em queda de "radio".

Jo treballo en una assessoria, pero la meva no es una feina per vocació.

O sigui, que no es que em deleixi per tornar a la feina, tot i que si m'agrada la idea de tornar a la normalitat.

De tota manera, el meu ambient de treball, companyes i "jefas" (es un despatx tot de dones), es molt bó, i amb mí, s'han portat totes molt bé.

Un petó, i molta força.

Àngels.

Anónimo dijo...

Hola Dulòs veig que vas fent, i estic molt contenta que estiguis tant valenta ja falta poquet per arriva a la meta i guanyar la CARRERA. aii MIRA Ccuant te he vist en els REMEIS DE L ´AVIA m´entrat nostalgia perque aixi et veia jo a la tele cuan havies estat ha girona. Bueno valenta petons de la gironina. ADEU

Esquizofrénico dijo...

Yo si que no me lo creo!! Los orígenes de La Dulós!! Menudo pedazo de vídeo que has rescatado. Esto debería salir en todos los zappings. Menuda velocidad que llevabas contando los remedios de la abuela. Lo que no sé es si a las abuelas les daba tiempo de apuntarlo todo, pero bueno, a ellas tampoco es que les interesara demasiado ese bronzejat. Besos.

Anónimo dijo...

Que agradable sentir la teva veu. Tot, com tu ja saps necessita el seu temps. Els que vivim la vida amb trempera ens costa deixar de treballar durant un temps, però tot torna i aviat funcionarem dins la nostra normalitat. Mil abraçades.

Anónimo dijo...

Estimada cosina,

M'ha fet molta gràcia veure't en aquest video, que ja té alguns anyets... Aleshores ja se't veia que tenies "fusta" de periodista. Hi ha vocacions que es duen a la sang! Ja veuràs com d'aquí poc temps tornaràs a treballar, a fer el que realment a tu t'agrada.
Avui fa cinc anys que van practicar la mastectomia a la meva mare. Avui l'he trucat i no se'n recordava del dia exacte... Ha estat com donar-li l'alta mèdica! Encara no la té, però si tot va bé no crec que tardin gaire temps en donar-li.
Dolors, segueix tan forta com fins ara; ja només queden dues sessions de quimio... I d'aquí pocs mesos et tornarà a sortir el cabell i a recuperar-te de tot el que has patit! Haurà estat un any duríssim (jo no ho he passat en primera persona, però he viscut molt d'aprop el càncer de la meva mare), però estic convençuda que tot sortirà bé. Ets una persona extraordinària i saps que t'estimo molt. Una abraçada,
Maria